Zagubiona Ewangelia Judasza

Tajemnicza, zaginiona Ewangelia Judasza: fakt czy fikcja współodkupienia?

Copyright © 2006 J. J. Dr Hurtak

Tajne sprawozdanie z objawienia, które Jezus wyraził w rozmowie z Judaszem Iskariotą w ciągu tygodnia, na trzy dni przed świętowaniem Paschy.

Jezus powiedział do niego: „Odsuń się od innych, a ja ci ujawnię tajemnice królestwa. Będziesz w stanie do niego dotrzeć, ale będziesz w ogromnym żalu.” – Ewangelia Judasza.

Prowokacyjny światowy komunikat prasowy (z kwietnia 2006 roku) dotyczący odnalezienia zaginionej Ewangelii Judasza (Iskarioty) nie był niespodzianką dla tych, którzy pracowali nad studiowaniem starych tekstów koptyjskich przez ostatnie trzydzieści lat lub dłużej. Ewangelia, którą pierwotnie odkryto w latach 70. XX wieku na brzegu Nilu, w pobliżu miasta El-Minya, około 120 kilometrów na południe od Kairu, opublikowano w Nowym Jorku w lutym 2006 roku. Pokrywa się ona z dużą ilością informacji zawartych w Nadż Hammadi [1], które są powoli publikowane przez naukowców w Berlinie (lata 50. XX wieku), w UNESCO oraz w Instytucie Zabytków Chrześcijańskich w Kalifornii, który wskazywał na kontrowersyjne wypowiedzi i prace dotyczące życia Jezusa Chrystusa i jego uczniów.

Wielka przenikliwość Marvina Meyersa i innych współczesnych uczonych ujawnia Ewangelię Judasza jako dokument, który uderza w twarz naukom Ewangelii synoptycznych (Mateusza, Marka i Łukasza) i Ewangelii św. Jana, będących jedynymi ewangeliami uznawanymi przez tradycyjny kanon. Wprawdzie niedawno uczeni, którzy pierwsi zauważyli ten dokument, zdali sobie sprawę, że odkryli wyjątkowo ważną zaginioną Ewangelię z trzeciego wieku, przypisaną Judaszowi Iskariocie. Wiedzieli, o jak potencjalnie ogromnej wadze dokument mają w rękach. Dokument, który poddał ocenie końcowe fragmenty ortodoksyjnych Ewangelii Nowego Testamentu na temat męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Najważniejsze jest to, że Judasz miał wcześniejszą wiedzę na temat swojej roli w historii ukrzyżowania jako część wewnętrznej nauki, którą Jezus wyłącznie z nim się podzielił, w odniesieniu do kosmicznej roli swoich narodzin i śmierci według Boskiego Planu. Przypisanie imienia „Judasza” koptyjskiej ewangelii setki lat po historycznym wydarzeniu nie jest niespójne z tradycją egipską i kabalistyczną mądrością żydowską, w której pisarze nie podają swoich nazwisk, ale używają imienia mędrca lub posłańca z szacunku dla wyższej tradycji nauk.

Miasto Nadż Hammadi w Egipcie jest sceną największego odkrycia dokonanego w 1945 roku. Są to dokumenty powstałe po Nowym Testamencie, zawierające ponad 54 starożytne teksty chrześcijańskie. Teren znaleziska jest otoczony stanowiskami archeologicznymi i prace trwają tam do dziś. Nadż Hammadi leży w dolinie Górnego Nilu, na wschodnim urwisku rzeki, około trzydziestu kilometrów na południe od Abydos, gdzie znajdują się jedne z największych świątyń starożytnego świata oddające cześć Ozyrysowi, umierającemu i wschodzącemu bogu egipskiej kosmologii.

Tutaj koptyjscy pisarze i uczeni w drugim i trzecim wieku naszej ery pracowali nad teologicznymi, psychologicznymi i kosmologicznymi pytaniami dotyczącymi życia i śmierci Jezusa z Nazaretu w rejonie, który rozciągał się na północ do Panopolis („Globalnego Miasta”), stolicy tego obszaru. Pozostałości klasztorów i ruin świątyń sugerują intensywne życie intelektualne tamtego okresu i tętniącego życiem chrześcijaństwa, które nie było ani wschodnio, ani zachodnioeuropejskie, lecz wyłącznie egipsko-afrykańskie. Właśnie w tym obszarze wpływów, rozciągającym się od Egiptu po Etiopię, wielki odkrywca James Bruce w XVIII wieku znalazł jedne z największych brakujących dzieł, dotyczących czasów między testamentami i po Nowym Testamencie. Dlatego wielu afrykańskich ojców wczesnego kościoła uważało te dzieła za kanony godne studiowania.

Istnieją pewne wyraźne różnice między zaginioną Ewangelią Judasza, a czterema kanonicznymi ewangeliami. Oto niektóre z najważniejszych, zauważalnych różnic:

• Judasz odgrywa znacznie ważniejszą rolę dla Jezusa jako jeden z otaczających go uczniów.
• Jezus wiedział, że znaczenie jego śmierci wymagało od człowieka odegrania dramatu kosmicznego, i że Judasz był kluczem do tego wydarzenia śmierci, w którym Jezus zamienił swoją szatę z ciała na cielesne światło.
• Użycie ezoterycznej lub mistycznej terminologii, takiej jak „Barbelo” „Sophia”, jest kluczem do zrozumienia języka innych tekstów koptyjskich, które wyjaśniają prawdziwą naturę tajemnicy śmierci i zmartwychwstania Chrystusa.
• Prawdziwymi, zakulisowymi przeciwnikami nauczania Jezusa nie były rzymskie lub judaistyczne władze polityczne i religijne, ale upadłe anielskie hierarchie kierowane przez Yaldabaotha [2] i innych, którzy używali ludzkich systemów jako pionków.
• Istnieje rozróżnienie między portretowaną upadłą Sophią w Zwojach Judasza a kobiecą zasadą wyższej mądrości w greckim Starym Testamencie i Mistycznym Chrześcijaństwie w Egipcie, która potwierdza pozytywną naturę Sophii.
• Również Saklas, negatywna mistrzowska inteligencja w większym kosmosie, uważana jest za stwórcę Adama i Ewy.
• Zarówno Nowy Testament, jak i autentyczny chrześcijański dokument Nadż Hammadi podkreślają, że Maria Magdalena, Jan i Piotr byli najbliższymi uczniami Jezusa. Znaczące elementy pełniejszej historii Jezusa na krzyżu, np. rzeczywistość zmartwychwstania po ukrzyżowaniu – „dobra nowina” z „Ewangelii” – zostały pominięte w historii.
• Warto również zauważyć, że w przeciwieństwie do innych koptyjskich dokumentów, które uznają znaczenie Marii Magdaleny, w oficjalnym Nowym Testamencie nie ma żadnej wzmianki o roli Marii Magdaleny lub pramatek Krzyża. Powodem może być fakt, że współczesne opisy mają tendencję do zwracania większej uwagi na ukrzyżowanie niż na wyższy Boski Plan ludzkiego odkupienia. W Ewangelii Judasza podkreśla się, że Boski Umysł działający poprzez Chrystusa wyznaczył wcześniej specjalną rolę dla Judasza Iskarioty, łagodząc nieco winę Rzymian i Żydów, biorących udział w historycznym wydarzeniu obchodzonym na całym świecie w czasie Świąt Wielkanocnych.

Sceptycy, naukowcy o otwartych umysłach oraz czytelnicy muszą dokonać wyboru między autentycznymi „koszernymi”, chrześcijańskimi tekstami gnostycznymi, które akceptują śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa jako Boskiego Ojca (YHWH), a mistycznymi tradycjami pism Starego i Nowego Testamentu. Krótko mówiąc, prawdziwi chrześcijańscy gnostycy nie byli antysemiccy i obejmowali wielkich afrykańskich ojców Kościoła, Klemensa z Aleksandrii i największego uczonego wczesnego Kościoła, Orygenesa.

Podczas gdy historia procesu i ukrzyżowania Chrystusa, opisana w Ewangelii Judasza, jest następstwem kanonicznych ewangelii, w szczegółach jest zupełnie inaczej.

W Ewangelii Judasza brakuje prawdziwego charakteru koptyjskich „chrześcijańskich” dokumentów i pomniejszona jest rola innych uczniów oraz dzieła Officium Chrystusa (List do Hebrajczyków, rozdział 8). Rola, którą Jezus przyszedł wypełnić bez potrzeby intrygi typu mistrz-sługa. Zaleca się, aby zainteresowani czytelnicy zwrócili uwagę na większy zbiór dokumentów tekstowych Pistis Sophia (pięć tomów), które moja żona i ja przetłumaczyliśmy z oryginalnych tekstów koptyjskich i opublikowaliśmy za pośrednictwem Akademii Nauk Przyszłości. Tutaj szczegółowo omawia się rolę Trójcy Trójc, Niewysłowionego Imienia i roli Jezusa po zmartwychwstaniu według zebranych tekstów, napisanych przez uczniów w Egipcie.

Dla tych, którzy pragną bardziej szczegółowego opisu z komentarzem niektórych tekstów i idei gnostyckich, zalecam Pistis Sophię. Tekst i komentarz, pozwoli zrozumieć wyższą wiarę i mądrość, którą ujawnili starożytni chrześcijanie żyjący w Egipcie.

dr J. J. Hurtak

[1] Biblioteka z Nadż Hammadi – koptyjska biblioteka zawierająca trzynaście papirusowych kodeksów odnalezionych w 1945 roku nieopodal miejscowości Nadż Hammadi w Górnym Egipcie. Papirusy te przechowywane są w Muzeum Koptyjskim w Kairze. Spośród 51 utworów, które składają się na ten zbiór, 49 to pisma wcześniej nieznane. Są to listy, dialogi objawiające, apokalipsy, apokryfy, a także fragment Państwa Platona. Większość pism zalicza się do dwóch kierunków gnostycyzmu: szkoły Walentyna oraz do setian. (Za: Wikipedia.)

[2] (Gnostycyzm) Imię Demiurga lub „Fałszywego Boga”. Powstało, gdy Sophia (jedna z eonów) próbowała działać bez jej odpowiednika (Chrystusa).